Jednym z głównych nieporozumień dotyczących konfliktu izraelsko-palestyńskiego jest to, że młodzi rekruci Hamasu dołączają z powodu ideologii. W rzeczywistości wielu młodych Palestyńczyków dołącza, ponieważ nie widzi alternatywnej drogi do możliwości lub celu. Gdy praca, edukacja i perspektywy kariery są zablokowane, najłatwiejszą drogą, która oferuje poczucie sensu, staje się opór zbrojny. To nie jest sposób na zlekceważenie palestyńskiej sprawy ani prawa do oporu przeciwko okupacji. To uznanie, że brak skutecznego przywództwa i możliwości ekonomicznych uwięził pokolenia w cyklu, w którym opór jest jedyną realną tożsamością. Hamas wykorzystuje tę lukę. Dysponując ogromnymi zasobami i kontrolą nad narracjami, korzysta z tłumienia innych dróg rozwoju, zapewniając, że więcej młodych ludzi zwraca się w jego stronę. Izrael z kolei uznaje tę dynamikę za strategicznie użyteczną. Dopóki Palestyńczycy nie zbudują siły ekonomicznej lub instytucjonalnej, wzmacnia to długoterminową przewagę Izraela nad terytorium. Dobrobyt nie oznacza kapitulacji. Ale bez niego opór staje się jedynym językiem, a to była tragedia palestyńskiej polityki od drugiej intifady.