Moje najnowsze przemyślenia na temat tego, jak powinniśmy rozwiązać 3 kluczowe problemy w mechanizmach finansowania, to uczynienie repozytoriów git jednostką analizy, a nie nazwą marki czy organizacji. Więc to nie Protocol Guild będzie aplikować w rundach, zamiast tego bierzemy każde z ich składowych repozytoriów jako wnioskodawców w rundach finansowania. Jak to pomaga? 1. Dobrym wskaźnikiem oceny skalowalności mechanizmu finansowania jest różnica między Protocol Guild a następnym projektem. Jeśli różnica nie jest rzędu wielkości większa dla zbioru wszystkich klientów konsensusu i wykonawczych niż dla następnego projektu, to wskazuje, że twój mechanizm jest dobry tylko do 6 cyfr, ale nie więcej. Używanie repozytoriów zamiast nazwy marki rozwiązuje problem, w którym ci, którzy aplikują jako zbiorowość, otrzymują mniej finansowania niż ci, którzy dzielą się na mniejsze jednostki. 2. Ocenianie repozytoriów jest znacznie łatwiejsze niż próba oceny projektu, co łagodzi efekt aureoli wokół marki. Jeśli musisz odpowiedzieć na pytanie, jak dobrze rośnie tort, trudno to ocenić poza odczuciami czy ogólnymi pomysłami. Ale jeśli musisz ocenić użyteczność repozytorium dna grow the pie, to znacznie łatwiej być obiektywnym. 3. Znacznie łatwiej jest stworzyć listę repozytoriów, na których opiera się twój projekt (graf zależności), niż zidentyfikować projekty i poprosić je o aplikację w twojej rundzie finansowania przed terminem. To rozwiązuje problem 'tylko płaczące dzieci są karmione', gdzie tylko zespoły wydające < 30% na fundraising mają szansę przejść przez przeszkody, aby zabezpieczyć finansowanie. Finansowanie open source powinno przestać odbywać się na poziomie projektu i zamiast tego przenieść się w dół do repozytoriów, które są wartościowe, umożliwiając nam rzeczywiście stworzenie internetu wartości.