Chrześcijaństwo, a także każdy inny system wierzeń w szerszym ujęciu, znalazło się w impasie w okresie postmodernizmu. Po krytykach Nietzschego i innych wielkich myślicieli, uświadomiliśmy sobie, że ostatecznie istnieją ograniczenia dla ścisłej racjonalności i sformalizowanych, czytelnych systemów wierzeń. W przypadku chrześcijaństwa szczególnie zachodzi metamorfza, w której coraz więcej chrześcijan w nowoczesnym świecie przyjmuje inne podejście do swojej wiary w porównaniu do popularnego trybu propozycyjnego, legalistycznego, czarno-białego myślenia, które charakteryzowało wiele aspektów chrześcijaństwa w ostatnich kilku wiekach. Ta nowa wersja chrześcijaństwa jest bardziej komfortowa z paradoksem i tajemnicą. Mniej uwagi poświęca się odruchowemu strachowi i nienawiści wobec tych, którzy nie podzielają chrześcijańskich przekonań. Intelektualny tribalizm jest coraz częściej zastępowany wśród tych nowych chrześcijan przez skupienie na sercu. Kluczowe jest to, że wydaje się, iż rośnie konsensus, że wcześniejsze idee o istnieniu Jednego Prawdziwego Kościoła Chrześcijańskiego są oczywiście fałszywe, biorąc pod uwagę rosnący dostęp do informacji historycznych. Szczere spojrzenie na historię chrześcijaństwa pokazuje, że każdy kościół był w różnych momentach wypełniony korupcją i zepsuciem. Istnieje poczucie, że potrzebujemy więcej kreatywności i otwartości w naszej teologii, że Chrystus zasadził ziarno, przynosząc swoje Ewangelie na ziemię, a to ziarno wciąż rośnie w pełnię drzewa życia. Królestwo niebieskie wciąż powoli rozprzestrzenia się po całej ziemi. Istnieje wiele różnych nazw i określeń dla tego zjawiska. Niektórzy nazywają to mistycznym chrześcijaństwem, chrześcijaństwem opartym na wibracjach, chrześcijaństwem zorientowanym na serce, chrześcijaństwem Kegan 5, chrześcijaństwem postracjonalnym itd. W szerszym sensie, w nowoczesnej erze uświadamiamy sobie, że ścisła racjonalność sama w sobie nie wystarcza, aby utrzymać nasze społeczeństwa i kultury razem. Jednak czysty chaos oczywiście również nie działa. Potrzebujemy dialektyki między porządkiem a chaosem, formą a pustką, strukturą a elastycznością, która pozwala nam czerpać korzyści z nowoczesności, jednocześnie zrzucając zbyt ciasne kajdany, które nałożyliśmy na siebie. Wielu głębokich myślicieli w erze postmodernizmu bada te idee głębiej. Jeśli jesteś ciekawy, aby zagłębić się w to, polecam zapoznać się ze starszymi pracami Jordana Petersona oraz pismami Davida Chapmana. Ostatecznie jednak, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jeśli chcesz zgłębić ten temat, jest praca nad własnym osobistym połączeniem z Bogiem. Ćwicz modlitwę kontemplacyjną, medytację, post i ogólnie testuj granice swojej własnej świadomości. Jeśli będziesz to robić wiernie, w pełni wierzę, że z czasem Bóg objawi się Tobie i że poprowadzi nas przez zamieszanie i trudności tego czasu w lepszą erę, w której będziemy mogli rozwijać nasze duchy, kwitnąć i uczyć się kochać siebie nawzajem głębiej.