Czy słyszałeś o parach Coopera? W zwykłym materiale przewodzącym prąd płynie, ponieważ są elektrony, które mogą swobodnie poruszać się przez cały materiał. W niektórych materiałach poszczególne elektrony, które przedzierają się przez przewodnik, mogą się zorganizować, tworząc zsynchronizowany taniec, który płynie bez żadnego oporu. Materiał stał się nadprzewodnikiem, a elektrony połączyły się w pary. Nazywają się one parami Coopera. Pary Coopera zachowują się zupełnie inaczej niż zwykłe elektrony. Elektrony mają dużą integralność i lubią trzymać się z daleka od siebie – dwa elektrony nie mogą znajdować się w tym samym miejscu, jeśli mają te same właściwości. Możemy to zobaczyć na przykład w atomie, gdzie elektrony dzielą się na różne poziomy energetyczne, zwane powłokami. Jednak gdy elektrony w nadprzewodniku łączą się w pary, tracą część swojej indywidualności; podczas gdy dwa oddzielne elektrony zawsze są różne, dwie pary Coopera mogą być dokładnie takie same. Oznacza to, że pary Coopera w nadprzewodniku mogą być opisane jako jedna jednostka, jeden system mechaniki kwantowej. W języku mechaniki kwantowej są one następnie opisywane jako jedna funkcja falowa. Ta funkcja falowa opisuje prawdopodobieństwo zaobserwowania systemu w danym stanie i z danymi właściwościami. Właściwości tej funkcji falowej odgrywają kluczową rolę w eksperymentach laureatów Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki 2025. Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki 2025 została przyznana Johnowi Clarke'owi, Michelowi H. Devoretowi i Johnowi M. Martinisowi „za odkrycie makroskopowego tunelowania kwantowego i kwantyzacji energii w obwodzie elektrycznym.”