Heb je gehoord van Cooper-paren? In een gewone geleider stroomt de stroom omdat er elektronen zijn die vrij door het hele materiaal kunnen bewegen. In sommige materialen kunnen de individuele elektronen die zich door de geleider duwen, georganiseerd raken en een gesynchroniseerde dans vormen die zonder enige weerstand stroomt. Het materiaal is een supergeleider geworden en de elektronen zijn als paren samengevoegd. Deze worden Cooper-paren genoemd. Cooper-paren gedragen zich volledig anders dan gewone elektronen. Elektronen hebben een grote integriteit en blijven graag op afstand van elkaar – twee elektronen kunnen niet op dezelfde plaats zijn als ze dezelfde eigenschappen hebben. We kunnen dit zien in een atoom, bijvoorbeeld, waar de elektronen zich verdelen in verschillende energieniveaus, de zogenaamde schillen. Echter, wanneer de elektronen in een supergeleider zich als paren verenigen, verliezen ze een beetje van hun individualiteit; terwijl twee afzonderlijke elektronen altijd verschillend zijn, kunnen twee Cooper-paren precies hetzelfde zijn. Dit betekent dat de Cooper-paren in een supergeleider kunnen worden beschreven als een enkele eenheid, één kwantummechanisch systeem. In de taal van de kwantummechanica worden ze dan beschreven als een enkele golffunctie. Deze golffunctie beschrijft de waarschijnlijkheid om het systeem in een bepaalde toestand en met bepaalde eigenschappen waar te nemen. De eigenschappen van deze golffunctie spelen een belangrijke rol in de experimenten van de laureaten van de natuurkunde in 2025. De Nobelprijs voor de Natuurkunde 2025 is toegekend aan John Clarke, Michel H. Devoret en John M. Martinis "voor de ontdekking van macroscopische kwantummechanische tunneling en energiequantisatie in een elektrisch circuit."