terwijl amerika industriële “kampioenen” ondersteunt en china’s brute binnenlandse rivaliteiten zich vertalen in wereldwijde “overcapaciteit,” vervagen de oude lenzen om elkaars economieën te lezen. washington flirt met staatsgestuurde kapitalisme; beijing benut marktgestuurde socialisme. vandaag de dag behandelt het westen “vrije markten” als een heilige tekst, plaatst adam smith naast newton en locke, alsof het een onveranderlijke wet is. maar de geschiedenis toont aan dat economie noch fysica noch morele filosofie is; het is een hulpmiddel. terwijl het westen de onzichtbare hand bestudeert, buigt het oosten deze, en stuurt het markten naar politieke doelen in plaats van te vertrouwen op de beste uitkomst. ik geloof in de waarde van vrije handel, maar ik wil ook winnen. industriële politiek, vooral in kritieke sectoren, is niet gebaseerd op ideologie maar op pragmatische strategie die zich in het grijze bevindt. we zouden dit goed moeten weten; amerika deed ooit met britannië wat china nu met ons doet. controversieel: techno-kapitalisme versnelt naar een ‘ideaal’ systeem voor vooruitgang, waardoor de economieën van amerika en china op elkaar gaan lijken. in de “einde van de geschiedenis” is de kloof niet tussen systemen maar tussen waarden.