Jestem naprawdę zaszczycony, że otrzymałem nagrodę CCS Test of Time za nasz artykuł „Demystifying Incentives in the Consensus Computer” (CCS 2015), który był jednym z moich pierwszych badań akademickich dotyczących Ethereum i tego, jak zachęty kształtują konsensus w publicznych blockchainach. Wtedy zakwestionowaliśmy podstawowe założenie w projekcie Satoshiego, że „większość mocy CPU jest kontrolowana przez uczciwe węzły.” Zamiast tego argumentowaliśmy, że węzły są racjonalne, a niekoniecznie uczciwe, i że bez odpowiednich zachęt, pełne węzły mają mało powodów, aby weryfikować bloki, których nie wydobyły. Nazwaliśmy to dylematem weryfikatora. Nasza praca zaproponowała kilka „naiwnych, ale eleganckich” rozwiązań, w tym model weryfikacji probabilistycznej, i pomogła zapoczątkować dekadę badań nad skalowalną i zgodną z zachętami weryfikacją. Dziesięć lat później, widzieliśmy, jak przestrzeń ewoluowała: od TrueBit Jasona Teutscha po optymistyczne i zk-dowody weryfikacji, przy czym samo Ethereum teraz przyjmuje weryfikację opartą na zk do wykonania bloków. To, co zaczęło się jako teoretyczna krytyka, stało się teraz podstawowym filarem skalowalności blockchaina.