Ik ontvang honderden e-mails van middenklasse Amerikanen die vragen om te investeren in Valar. Deze e-mails maken me erg verdrietig. Ik heb er een paar dagen over gedaan om ze te lezen en was vorige week depressief. Ik herinner me nog hoe het was om in Elon te geloven toen ik op de middelbare school zat. Mijn neef Joe en ik hadden absolute overtuiging dat Falcon goed zou werken nog voordat Falcon 9 er was. Ik dacht er niet eens aan om te investeren, investeren was geen categorie in mijn hoofd (ik was 12). Nu ben ik aan de andere kant. Het gewicht van het weten dat deze mensen, die van hetzelfde laken zijn, echte gelovigen in mij en mijn missie, generatie-vermogen zouden kunnen opbouwen door op ME te wedden—en toch kan ik hun geld niet aannemen—dit is verpletterend. Ik heb lang nagedacht over waarom dit zo is. Het simpele feit is dat de wet op openbare effecten bedoeld is om middenklasse Amerikanen te beschermen tegen oplichting en verwoestende verliezen, maar praktisch gezien zorgt het ervoor dat middenklasse Amerikanen worden uitgesloten van de beste bedrijven tijdens de periodes van hun snelste groei. In feite lijkt er een anti-patroon te ontstaan. De slechtste bedrijven SPAC'en en dumpen hun rommel op de detailhandel, de beste bedrijven blijven privé en gefocust zo lang als ze maar kunnen. Het doet echt pijn in mijn ziel dat de mensen voor wie een paar miljoen dollar hun leven voor altijd zou kunnen veranderen, de enige zijn die niet mogen deelnemen aan deze reis. De enige die op de rit mogen zijn, hebben het leven al gewonnen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben diep dankbaar voor mijn investeerders. Ik ben een grote fan van rijke mensen, ze zijn geweldig. Ik ben van plan er zelf ook een te worden. Maar ik kan niet helpen de onrechtvaardigheid te zien van een situatie waarin de mensen om wie ik ben opgegroeid worden uitgesloten van het feest. Ik denk niet dat een vrij-for-all het juiste antwoord is. De effectenwet is ontstaan als reactie op een golf van oplichting in het begin van de 20e eeuw die veel gezinnen in de ellende heeft gestort. Ik kan aan veel particuliere bedrijven denken waarvan ik niet wil dat mijn medelanders erin worden bedrogen. Maar ik weet dat de status quo gebroken is. Het enige praktische voorstel dat ik heb, is om een programma te creëren dat niet-geaccrediteerde investeerders in staat stelt om particuliere effecten en T-bills 1:1 aan te schaffen, met een beperking van de neergang tot 50%. Maar misschien is het antwoord het hervormen van de vereisten voor openbare bedrijven en het veranderen van de rechten van investeerders. Ik vrees echter dat onze samenleving te rechtszinnig is om deze hervormingen fundamenteel genoeg te maken zodat bedrijven zoals het mijne willen gaan publiceren.

Apple ging in 1980 naar de beurs en het is 2000x gegroeid op de publieke markten. Ik denk niet dat het Apple van vandaag naar de beurs zou gaan.