Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego sportowcy dziękują Bogu, gdy osiągają coś cudownego. Szczerze mówiąc, myślałem, że to jest banalne. Ale patrząc wstecz na ostatnie kilka lat mojego życia, byłoby naiwne zignorować prawdopodobieństwo duchowego lub boskiego przewodnictwa. Każdy, kto wybiera się na mniej uczęszczaną drogę, wie o tym. Rzeczy po prostu dzieją się zbyt idealnie. I zawsze wydaje się, że jest w twojej głowie subtelny głos lub ręka na plecach, która po prostu wie. Wie, co jest dobre, a co złe, dokąd iść, i daje ci pewność, że wszystko jakoś będzie w porządku.