Ongeveer vijf jaar geleden waren er enkele mode-editorials over de vraag of Sambas dood waren. Een daarvan begon met een hippe New Yorkse scenester die naar een hippe boeklezing ging in een hippe boekwinkel en zich stoorde aan het zien van andere hippe mensen die ze als minder hip beschouwde, terwijl ze Sambas droegen. Dus besloot ze: "Sambas zijn nu niet meer cool." Als je dit spel speelt waarbij je mode-influencers laat bepalen wat cool is, ben je voor altijd verloren. Het is een volstrekt zinloos spel — de ene minuut is dit of dat cool, dus laten ze je deze producten kopen (waarbij ze trouwens achteraf betaald worden via sponsoring of affiliate links). De volgende minuut vertellen ze je dat het niet meer cool is. Waarom? Omdat te veel van jullie hun advies hebben opgevolgd. De truc is te erkennen dat geen van deze mensen daadwerkelijk cool is. We weten dit omdat wanneer ze iets cool verklaren, ze teruggrijpen naar een andere culturele referentie. Toen Sambas populair begonnen te worden, was er een stroom van artikelen over hiphop en Britse voetbalcultuur. Wat correct is, aangezien dat de permanente culturele mijlpalen zijn die Sambas cool maken. Zolang je de culturele geschiedenis begrijpt en leert hoe je dingen kunt stylen met die taal, maakt het niet uit of influencers iets dood verklaren, omdat zij nooit de bron van coolheid zijn geweest. Ik denk terug aan Rachel Tashjian's GQ-artikel van vele jaren geleden over hoe "de meest duurzame zaak in mode persoonlijke stijl is." Het is prima om in te spelen op en te experimenteren met trends. Maar persoonlijke stijl gaat erom bereid te zijn iets te blijven dragen, zelfs nadat het als niet meer cool is beschouwd. Als je constant de volgende trend achterna jaagt en je je zorgen maakt of een item van vorig jaar je als niet cool projecteert, dan ben je per definitie niet cool. Cool heeft door de tijd en cultuur heen veel betekenissen gehad, maar een terugkerend thema is zelfvertrouwen.