Waarom durven VC's AI-snelheid tegen elke prijs na te jagen Het ophalen van VC-kapitaal in de huidige markt is een verhaal van twee steden. De AI "hebben" en de niet-AI "hebben niet". Achter deze trend schuilt een psychologische valstrik die het VC-landschap hervormt: "Velocitized worden." De term "velocitized" komt uit de verkeersveiligheid. Het is wat er gebeurt als je te lang met hoge snelheid rijdt. Je raakt verdoofd door het tempo, en plotseling voelt het verlagen naar een normale snelheid pijnlijk traag aan. Je schat risico's verkeerd in omdat alles vervaagt in de haast. Vervang "snelheid" door "groei," en je ziet hoe dit van toepassing is op VC's in het AI-tijdperk. Bedrijven zoals OpenAI, Anthropic en talloze anderen schalen in ongekende snelheden en bereiken miljardwaarderingen in maanden, niet jaren. De gebruikersacceptatie van nieuwe producten gebeurt in een ongekend tempo, financieringsrondes sluiten in dagen, en omzetverhoudingen kunnen alleen maar als gewichtloos worden beschreven. Het is alsof je het gaspedaal intrapt op de Autobahn. Maar hier is de catch: Zodra je door de hyper-groei van AI "velocitized" bent, lijkt elke andere sector traag. Fintech? Healthtech? SaaS? Biotech? Stabiel bouwen en risico's in de loop van de tijd verminderen met solide modellen en duurzame economieën is niet meer interessant. In vergelijking voelt het als kruipen in het verkeer. VC's, verslaafd aan de adrenaline van AI-deals, beginnen "langzame" kansen te laten liggen die eigenlijk op de lange termijn duurzame rendementen kunnen opleveren. De wereld van "triple triple double double" is niet langer goed genoeg, wat het moeilijk maakt om kapitaal aan te trekken voor bijna elke solide niet-AI-kans in de huidige markt. Begrijp me niet verkeerd, het potentieel van AI is enorm. Maar zo snel als deze bedrijven groeien, rijzen er belangrijke vragen: Duurzaamheid: Veel AI-bedrijven zijn afhankelijk van enorme rekenbronnen en datamoats, maar wat gebeurt er als de hypecyclus afkoelt? We hebben eerder bubbels gezien waar vroege winnaars snel vervaagden zonder verdedigbare barrières. Economie: De eenheids-economieën lijken vaak wankel of zijn onbekend. Het trainen van modellen kost fortuinen, de marges zijn dun te midden van felle concurrentie, en klantbehoud is onbekend. Consolidatie: Eindgebruikers (bedrijven en consumenten) zijn in "probeer alles"-modus, waarbij ze tientallen tools testen. Maar onvermijdelijk zullen ze hun AI-stack consolideren of kritischer worden over wat ze kopen en hoeveel ze betalen. Wanneer dat gebeurt, kunnen zelfstandige AI-startups een schok ondervinden, waarbij winnaars alles krijgen en verliezers verdwijnen. Ik heb deze velocitization uit de eerste hand gezien. VC's die ooit geduldig kapitaal waardeerden, jagen nu op AI-term sheets met FOMO-gedreven urgentie. Oprichters in niet-AI-ruimtes melden dat deals stagneren omdat "we niet snel genoeg groeien." Investeerders, verdoofd door 100% YoY-groei, eisen maanprojecten die de AI-trajecten weerspiegelen. Deze mindset heeft ripple-effecten. Voor Oprichters: Druk om naar AI te pivoteren, zelfs als het niet past. Voor Investeerders: Overconcentratie in één sector die systemische risico's vergroot en de kans op een uiteindelijke crash verhoogt. Voor het ecosysteem: Een talentafvoer naar AI-kansen, waardoor andere innovaties worden verhongerd. Altijd vol gas? Dat is hoe ongelukken gebeuren. Waarderingen zullen knappen, portefeuilles zullen instorten, en VC's zullen schrijven over hoe het voor de hand lag, maar ze moesten het spel op het veld spelen. ...