Ik creëer, deel en probeer mijn kunst te verkopen: - bijna elke dag - net voordat ik de lunches voor de kinderen maak - terwijl ik de hersenmist en lichamelijke pijn ontwijk - net voordat ik de was sorteer en de machine laad - vlak voor het ophalen van school - zelfs dat kleine stukje lopen haalt de lucht uit me - tussen het boodschappen doen en het koken van het avondeten, terwijl ik mentaal inventaris maak van de voorraadkast - net na het online winkelen voor kinderkleding omdat ze zo snel groeien (ik ben ook vergeten een ander paar schoenen voor één te kopen, net herinnerd) - terwijl ik rekeningen betaal en bid voor verkopen, omdat dit een van mijn belangrijkste inkomstenstromen is naast grafisch ontwerp en hopelijk binnenkort - fotografie - na een andere doktersafspraak omdat ik mijn gedachten van de stress wil afleiden - vaak dit jaar in het ziekenhuis, gebogen over mijn laptop wachtend op testresultaten, omdat terwijl ik denk aan wat er met me gebeurt, ik ook denk aan het achterlaten van wat geld voor mijn familie als ik er plotseling niet meer ben - terwijl ik probeer Halloween-kostuums, kerstcadeaus en plannen voor die dans op school voor de kinderen uit te zoeken - wanneer ik zo uitgeput ben dat ik alleen maar kan huilen, maar ik probeer het toch weer - terwijl ik dissocieer van het verleden trauma dat me nog steeds dagelijks achtervolgt - terwijl ik me schuldig voel dat ik nog steeds kunst maak en probeer het te laten gebeuren, jaren na dit Web3-fenomeen - ook al voelen mijn ogen alsof ze branden, falen, gebroken zijn door de constante gloed van het scherm, - terwijl ik verzwolgen word door de blues, zelftwijfel en paniek. - terwijl ik beoordeeld, of genegeerd, gecureerd, of buitengesloten word, op de lijst of niet, voelend dat ik deel uitmaak van de groep of aan de buitenkant sta, schreeuwend in de leegte, of verdrinkend in het lawaai. Ik probeer me onverzettelijk te zijn. Ik ben nog steeds hoopvol. En zelfs wanneer ik verdrink, doe ik alsof ik onder water kan ademen.