Haar naam was Anarcha Westcott. Je zult haar niet in geschiedenisboeken vinden, maar haar lijden heeft de moderne geneeskunde gevormd. Anarcha was pas 17 jaar oud; ze was slaaf en had net een kind gebaard. De bevalling had haar lichaam gescheurd en verwond. Ze was in agonische pijn, bloedde en had wanhopig zorg nodig. In plaats van zorg te ontvangen, werd Anarcha naar een dokter gebracht, niet om haar te helpen, maar om haar te gebruiken. Zijn naam was Dr. J. Marion Sims. Tegenwoordig noemen sommigen hem de vader van de moderne gynaecologie. Hij zag Anarcha niet als een meisje of als een mens. Hij zag haar als een experiment. Hij voerde meer dan 30 operaties op haar uit zonder anesthesie, zonder haar toestemming en zonder genade. Ze schreeuwde bij elke snede. Haar lichaam werd keer op keer geopend. Haar pijn werd genegeerd omdat ze een slaaf was. Haar lichaam werd de basis voor instrumenten, technieken en procedures die tot op de dag van vandaag in de gynaecologie worden gebruikt. Hij werd beroemd. Ziekenhuizen werden naar hem vernoemd. Standbeelden werden ter ere van hem opgericht. Maar Anarcha? Ze werd vergeten. Geen erkenning. Geen standbeeld. Niet eens gerechtigheid. Haar naam verdient het om bekend te zijn. Haar stem verdient het om gehoord te worden. Dit is haar verhaal, en we vertellen het eindelijk.