Ik herinner me levendig mijn eerste varsity basketbalwedstrijd, waar ik 0 minuten speelde. Na de wedstrijd (we wonnen met 15 en ik kreeg nog steeds geen trash minutes), kwam mijn vader naar ons toe, feliciteerde iedereen en zei tegen mij dat ik "GEWELDIG WAS!!!!" Bloosend draaide ik rood aan en liep de kleedkamer in. Ik was al boos dat ik als junior 0 PT had, dus het horen van mijn vader die dat zei, maakte me van streek. Toen we in de auto zaten, vroeg ik hem "papa, waarom deed je dat???!! Ik heb zelfs niet gespeeld!!" Ik was een hormonale tiener, geef me een break. Hij pauzeerde en zei "Con (zoon in het Vietnamees), je was geweldig. Je hielp je team om te winnen. Je riep hulp naar je vrienden toen ze de mensen achter hen niet konden zien. Je hielp de aanval te faciliteren door te communiceren hoeveel tijd er nog op de klok stond, wie vrij was. Je gaf mensen een opkikker toen ze met hun hoofd naar beneden zaten." Ik was stil. In dat moment ben ik trots dat ik het met hem eens was, ook al reageerde ik met "wat dan ook bo (papa in het Vietnamees)." Het was een mooie les dat, ook al ben je niet succesvol op de manier waarop je dat op dat moment wilt zijn, je de volledige macht hebt om te controleren wat je kunt controleren. Dat seizoen was een van mijn grootste leraren. Van een sterspeler op JV naar absoluut slecht op het volgende niveau. In mijn laatste jaar vond ik mijn rol en speelde ik betekenisvolle minuten, maar deze les zal me een leven lang bijblijven. Controleer wat je kunt, en win. Zorg ervoor dat de mensen om je heen ook winnen, dat is wat je een kampioen maakt.