MARFA

OP LIFT (EEN ZELFPORTRET) Ik wil @artonblockchain bedanken voor het creëren van een van de meest betekenisvolle web3-ervaringen die ik heb gehad - het voltooien van een volledige 40-dagen doorloop van LIFT. Eerst met Squiggles, en nu met LIFT, leidt Erick de ruimte met voorbeeld, en laat ons zien wat mogelijk is. Als je in Marfa bent, geef Erick dan alsjeblieft een grote knuffel van mij. 1) LIFT is een masterclass van kunst als emotionele expressie Lift is een zelfportret van een Artist-Entrepreneur die al zijn stempel op de wereld heeft gedrukt. Erick heeft mijn leven veranderd, en dat van zoveel anderen - kunstenaars, verzamelaars en creators. Art Blocks heeft digitale kunst, generatieve kunst, NFT's en zelfs crypto voor altijd veranderd. Maar de wereld veranderen is verdomd moeilijk. In LIFT heeft Erick een microkosmos van die reis voor ons gecreëerd om in te stappen, en herinnert hij ons eraan hoe hij het deed, maar ook verheft hij elke oprichter, elke creator, elke persoon die zichzelf in die grind plaatst. Erick herinnert ons eraan dat de reis naar succes niet moeilijk is vanwege één enkele zaak. Het gaat erom dat je verschijnt. Elke. Enkele. Dag. Het juiste doen. Anderen opbeuren. Zware lasten dragen. Het stuk is zowel een zelfportret als een viering van de mensen die de moeite doen. Tijdens het spelen van LIFT ervaar je alle emoties van die reis. De dagelijkse grind, de drang om op te geven, de steun van vrienden, het gewicht van tegenstanders, de pijn van falen en de zoete nectar van succes. Het is een kunstwerk vol emoties voor degenen die besluiten zich ermee bezig te houden. 2) LIFT verheft games Ondanks dat het in het centrum staat van een industrie van meerdere miljarden dollars, blijven games een van de meest onderbelichte vormen van kunst. Ik ben een fan van terraforms en @Ox113d en door hem heb ik geleerd dat we nauwelijks de oppervlakte hebben geraakt van de kruising van kunst en computing, laat staan de blockchain. 99% van de NFT's zijn gewoon een aanwijzing naar een statisch beeld, wat een vrij triviale zaak is om op de wereldcomputer te draaien. Met LIFT herinnert Snowfro ons eraan dat games een medium zijn dat volledig gebruik kan maken van computing om kunst te creëren die zowel toegankelijk ALS diep is. Net als Squiggles, is LIFT een demonstratiestuk waarvan hopelijk veel anderen zullen volgen. 2) LIFT verheft generatieve kunst Elke LIFT-game is uniek. Voor degenen onder ons die bekend zijn met Art Blocks, lijkt dit misschien geen grote zaak, maar lees dat nog eens - elke GAME is uniek. Dit is zo cool. Gamingbedrijven leveren massaal geproduceerde games die precies hetzelfde spelen op elke console. Dat is begrijpelijk in een wereld van fysieke cartridges. Maar nu kunnen we streamen, en toch zijn alle games nog steeds hetzelfde. Heeft dat zin? Moeten games unieker en aanpasbaarder zijn? Dit zijn de vragen die Snowfro graag stelt. En ja, je kunt ook LIFT-fysieke cartridges bestellen met jouw unieke game, trouwens. 3) LIFT verheft de gemeenschap Toen Erick contact met me opnam om een sprite voor de game te leveren, moest ik mezelf knijpen. Egoïstisch voelde ik me cool om deel uit te maken van de kunst. Het zou een historisch stuk zijn, door Snow-freaking-fro! Natuurlijk moest ik een aantal van de games kopen met mijn personages erin. Maar tijdens het spelen van de game werd mijn rol in de game duidelijker. Ik was een supporter in die reis, niet alleen mezelf vertegenwoordigen, maar ook als een plaatsvervanger voor alle andere mensen die ondernemers, creators, kunstenaars ondersteunen in hun eigen heldenreis. Terwijl ik speelde, herinnerde ik me de mensen die mij hebben gesteund. In wezen gaat LIFT over de kracht van de gemeenschap - niemand doet het alleen. 4) LIFT heeft mij verheven Als oprichter die heeft gefaald, geslaagd, geprobeerd anderen te steunen, en vaak zelf tekortschiet, raakte LIFT me diep. Ik begreep snel dat het spel een grind was, en ik stelde het doel om het einde te bereiken. In de eerste ronde van mijn 40-dagen game faalde ik in de eerste week. Snowfro onder de steen zien maakte me denken dat ik hem teleurstelde, en mezelf teleurstelde. Een gevoel dat te bekend is voor oprichters. Maar ik startte het spel opnieuw op en gaf het nog een kans. Elke. Enkele. Dag. Drukte ik op de knop. Drukte ik op de knop. Ik grindde. Ik gebruikte boosts, ik zag supporters komen en terugkeren. Ik had te maken met de tegenstanders. Ik stressde elke keer als ik thuis kwam om te zien of Snowfro nog leefde. Toen snel naar de steen om hem op te tillen. In de allerlaatste week: succes. Ik kreeg een boost - inclusie in de Venice Biennale - wat betekende dat ik niet meer hoefde te grindden. Sommige mensen zouden dat geluk kunnen noemen. Maar we weten dat geluk alleen komt voor degenen die hard werken. Wat een reis. Wat een kunstwerk. Dank je Snowfro!