Ik ben een fan van de meeste dingen die Bryan Johnson doet, maar de ironie van de obsessie met levensduur is dat het de ultieme overgave aan de dood is. De dood te laten dicteren wat je eet, wanneer je eet, wanneer je moet slapen, wanneer je moet opstaan, dit mag je niet doen, dat mag je niet doen, enz. Je reduceert jezelf tot een ding dat leeft om het leven te behouden.